Κατερίνα, ασχολείσαι με διάφορα δημιουργικά πράγματα εκτός από τη ζωγραφική. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;

Διαρκή αναζητητή του ωραίου και του χρήσιμου. Με διέκρινε πάντα η εσωτερική αναζήτηση κι αναθεώρηση, προκειμένου να εξελιχτώ ως άνθρωπος. Αυτές με ωθούσαν να αναζητώ νέες μορφές γνώσης κι έκφρασης.

Η ενασχόλησή σου με τη ζωγραφική είναι η κύρια δραστηριότητά σου τώρα;

Η κύρια δραστηριότητά μου αφορά την εργασία μου ως νηπιαγωγός. Η περαιτέρω δράση μου σχετίζεται με την τέχνη του λόγου και της εικόνας. Κάποτε κιόλας συνδυάζονται, δημιουργώντας ένα πιο δυνατό εκφραστικό κι επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Συνηθίζω να συνοδεύω ζωγραφικά μου έργα με σχετικά ποιήματα. Ακόμη στο παιδικό μου βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα, Ένας άμυαλος χιονάνθρωπος, δημιούργησα τα κείμενα καθώς και τις εικόνες.

Η εργασία σου ως νηπιαγωγός, πώς θεωρείς ότι σε επηρέασε στη ζωγραφική σου;

Δεν επιδρά μόνο η εργασία στη ζωγραφική μου, αλλά υπάρχει αμφίδρομη σχέση μεταξύ των δύο. Στην εργασία μου χρησιμοποιώ και διδάσκω στα παιδιά ποικίλους τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης. Στην τέχνη μου εισάγω συχνά προβληματισμούς και γνώσεις από την εργασία μου.

Οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων πόσο νομίζεις ότι επηρεάζουν την τέχνη που υπηρετούμε;

Οι μνήμες επηρεάζουν, συνειδητά και κάποτε ασυνείδητα, τους τρόπους έκφρασής μας. Στη συγγραφική μου τέχνη επιδρούν εικόνες από το περιβάλλον μου, αλλά και βιώματά μου. Από την άλλη, τη ζωγραφική μου συνήθως επηρεάζουν βιώματα, αλλά κυρίως προβληματισμοί.

Η επικοινωνία του έργου των καλλιτεχνών παίζει σημαντικό ρόλο στη δουλειά τους; Πολλές φορές βλέπουμε καλλιτέχνες που απαξιώνουν τη δυναμική της προβολής τους. Θεωρούν πως το έργο τους «μιλάει» από μόνο του. Αυτό αρκεί;

Η τέχνη οποιασδήποτε μορφής, αν κι έχει δημιουργό και πρωταρχικό αποδέκτη τον καλλιτέχνη, ανατροφοδοτείται από μια αμφίδρομη σχέση με το κοινό της – θεατή, ακροατή, αναγνώστη. Καλλιτέχνες οι οποίοι διστάζουν να εκθέσουν το έργο τους, παρακινούνται συχνά από μια ιδιομορφία κι εσωστρέφεια, ενώ άλλοτε η θέση τους αυτή αποτελεί συνειδητή επιλογή. Στην περίπτωση αυτή η “απαξίωση”  της προβολής τους οφείλεται σε εσωτερική αυτάρκεια, σε άρνηση να εκτεθούν σε ένα κοινό πιθανόν απαίδευτο ή δύσπιστο, ή σε φόβο για την απόρριψη του έργου τους. Η τοποθέτηση αυτή μας ξενίζει, αλλά πιστεύω είναι απόλυτα σεβαστή, ειδικά αν αντιληφθούμε ότι η έκθεση και η δημοσιότητα μοιάζει  λίγο με δίκοπο μαχαίρι…

Σήμερα, ίσως περισσότερο από παλιά, υπάρχει μια εμπορευματοποίηση του έργου των καλλιτεχνών. Πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;

Στους παραπάνω καλλιτέχνες θα μπορούσαμε να δώσουμε… συγχωροχάρτι, εξαιτίας αυτής της εμπορευματοποίησης της τέχνης. Πιστεύω ότι ένας ακόμη λόγος που απεχθάνονται την προβολή, αποτελεί και η λανθασμένη εκτίμηση του έργου τους. Αυτή γίνεται συχνά από ανθρώπους, που μπορεί να μη διαθέτουν κάποια ή επαρκή γνώση της τέχνης, και ταυτόχρονα να διαθέτουν πολύ καλή γνώση του εμπορίου της. Δυστυχώς συνηθίζεται κάποιοι έχοντες και κατέχοντες να δημιουργούν ένα κατεστημένο, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική αξία της τέχνης. Σήμερα η ταχύτητα και ποικιλία πληροφοριών συμβάλλουν σημαντικά στη λανθασμένη εικόνα της αξίας της. Ωστόσο κακώς κείμενα της τέχνης δεν θεωρώ τόσο τους… ανέκθετους καλλιτέχνες ή μόνο την εμπορευματοποίησή της.

Από τι ή ποιον άλλο θα μπορούσαμε να πούμε ότι “κινδυνεύει” η τέχνη;

Πιστεύω κι από ένα απαίδευτο κοινό ή έναν απαίδευτο δημιουργό. Ας αναρωτηθούμε ποιο είναι το κίνητρο όσων αποτελούν το κοινό μιας μορφής τέχνης. Εκτός από εκείνους που συνειδητά και συστηματικά -για την αξία της- την παρακολουθούν, υπάρχουν όσοι κίνητρό τους έχουν την προβολή, τη στήριξη των “δικών” τους  ή την περιέργεια, αν και είναι θεμιτά όλα αυτά. Επίσης έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα, ίσως είναι περισσότεροι πλέον εκείνοι που παρουσιάζουν από εκείνους που παρακολουθούν. Κι αυτό θεμιτό είναι, αλλά αναρωτιέται μήπως είναι καλό να μπουν όρια, ανάμεσα στον ουσιαστικό δημιουργό και υπηρέτη της τέχνης κι εκείνον που απλά παράγει κι αναπαράγει.

Μίλησέ μας για τα μελλοντικά σου σχέδια.

Η βελτίωση του ζωγραφικού και συγγραφικού μου έργου. Αν ανέβαζα τον πήχη ως το σημείο που θα έκρινα το έργο μου ικανοποιητικό, θα έλεγα πως την έχω πετύχει. Αν όμως, πράγμα που κάνω συνήθως, τον ανεβάσω ως εκεί που γνωρίζω ότι δύναμαι ή ως εκεί που έφθασαν μεγάλοι καλλιτέχνες, θα έλεγα ότι έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Σε συγκεκριμένα σχέδιά μου δεν θα αναφερθώ, γιατί μου αρέσει να εκπλήσσω τους θεατές κι αναγνώστες των έργων μου, κι ακόμη επειδή απεχθάνομαι όσους αρέσκονται απλά να κοιτούν από την κλειδαρότρυπα…

ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Αικατερίνη Πουλιάση εργάζεται ως νηπιαγωγός. Παράλληλα συγγράφει και ζωγραφίζει.

Στη ζωγραφική έχει διδαχθεί ιστορία τέχνης και πολιτισμού, καθώς και τεχνικές, όπως: η νωπογραφία-τοιχογραφία, η εγκαυστική, η υδατογραφία, το γλασαριστό, το ψηφιδωτό κ.ά. Έχει εκθέσει έργα της σε ατομικές κι ομαδικές εκθέσεις. Τελευταία ατομική της έκθεση υπήρξε η πρόσφατη “Πορεία προς την εξέλιξη”.

Συγγραφικές σπουδές πραγματοποίησε στο ΕΚΕΒΙ. Έχει εκδώσει το παιδικό βιβλίο Ένας άμυαλος χιονάνθρωπος και την ποιητική συλλογή Οδεύοντας προς το φως.

Συνεντεύξεις και κείμενα που αφορούν τη συγγραφική αλλά και ζωγραφική της δράση έχουν περιληφθεί σε διάφορα μέσα ενημέρωσης: ραδιόφωνο και κανάλια τηλεοπτικά-διαδικτυακά, έντυπο και διαδικτυακό Τύπο. Όλες οι δημοσιεύσεις βρίσκονται στο site της:

https://www.pouliasikaterina.gr/