Κυκλοφορεί το βιβλίο του γνωστού λογοτέχνη Γιώργου Τσαγγαρίδη ”Ο Θεός έχει χιούμορ” που παλαιότερα διασκευάστηκε από τον ίδιο για να ανεβεί σε γνωστό θέατρο της Λεμεσού στην Κύπρο.
Το ενδιαφέρον εκπόνημα που συγκέντρωσε το τεράστιο θαυμασμό από το κοινό και τους κριτικούς προλογίζει ο γνωστός κριτικός λογοτεχνίας και ιστορικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς που έχει επισημάνει μεταξύ άλλων για αυτό :
”Η συναισθηματική φόρτιση μετατρέπεται σε πηγή έμπνευσης στην λογοτεχνική σύνθεση του Γιώργου Τσαγγαρίδη
Με βροντώδη ρυθμική ειλικρίνεια και απόλυτο αυθορμητισμό ο λογοτέχνης εκποιεί συνδυασμούς αποκαλύψεων. Μέσα από την ευδόκιμη εξομολόγηση αγγίζει με αγάπη το ελιξίριο της ζωής. Στη γραφή του παρεπιδημούν εμβόλιμα και ουσιαστικά συναισθήματα εμβάθυνσης, ενδοσκόπησης και ολοκλήρωσης που ενορχηστρώνουν βιωματικές δυνάμεις με τρόπο αρκετά συνεκτικό και συνοπτικό. Η περιγραφική αφήγηση του διαδραστικά κυοφορεί ένα ιδιότυπο λυρισμό απέναντι στην μυσταγωγία. Η επικράτηση της δεικτικής, ουσιαστικής, ηθογραφικής αναπαράστασης συνυπάρχει επιδέξια στην σχεδίαση του τονίζοντας την αινιγματική τάση που διαθέτει η σύνθεση των ποικίλων νοημάτων . Διατηρώντας λεπτές ισορροπίες και έχοντας υπέρτατο σημείο αναφοράς το σκιαγραφικό μορφισμό σταχυολογεί καταβολές που ανάγονται στις πλήρεις φόρμες της ωρίμανσης, στην γνώση του ενστίκτου και στις ζητήσεις που έντεχνα οδηγούν σε μια ολοκληρωμένη και εκτονωτική εκφραστικότητα. Οι σκέψεις του εκτεταμένα, ανεξάντλητα και διαφωτιστικά φυλακίζουν σκιές που αντανακλούν με πλαστικότητα σε υπαίτιες μορφές, σε χώρους απρόσμενους και μυστήριους που φορτίζουν εμπεριστατωμένα και επεκτατικά την ανασυγκρότηση του επιδιωκόμενου ιδεατού της ψυχής. Ο αεικίνητος μικρόκοσμος και μακρόκοσμος του κινείτε με ρομαντική διάθεση συγκεκριμένα .Πάλλεται ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενσαρκώνοντας κάθε ζωογόνα ελπίδα . Κινούμενος με τρυφερότητα στα πλαίσια του ρεαλισμού συμπληρώνει την υπόσταση των γραφόμενων του με ένα ατέρμονο πλήθος συμβόλων. Η πολλαπλή χρήση και η διύλιση της φόρμας του απελευθερώνει καταλυτικά το τρόπο διαπραγμάτευσης που ακολουθεί οδηγώντας στο δρόμο για την εκλεκτική ελευθερία. Διερευνητικά με εξευγενισμένο πνεύμα διεκδικεί συγκεκριμένους κύκλους με απαράμιλλη διατύπωση, ευλαβική έκσταση και υπερβατική όσμωση . Με αδιάπτωτες εντάσεις χαράζει μορφωτικά τα φωτεινά σημεία της διευθέτησης που επεκτείνει .Αναβιώνει ιστορικές φιγούρες και φυσιογνωμίες με αναφορές. Πρόσωπα που έχει ανατάξει, παρακολουθώντας τη πορεία τους .Η περιδιάβαση του με παρατήρηση και μελέτη εντείνει το ενδιαφέρον στις παραθέσεις που επισυνάπτει .Συνδέοντας εκδοχές καλύπτει ισχυρισμούς επανατένησης με ατομική οπτική και βαρύτητα οντότητας ενώ παράλληλα επιτελεί διακρίσεις βαθμιαία και σταδιακά.
Αναδεικνύει μηχανισμούς εκθέτοντας το πλαίσιο μιας αναδρομής που συνιστά την ένταξη σε επισημάνσεις που συνδέονταν αμετάκλητα με την συνείδηση .Με συντεταγμένους ρυθμούς ανάπλασης και ανασυγκρότησης στη πλοκή φτάνει στην λύτρωση, στην κάθαρση μακριά από τα αδιέξοδα ,προφυλάσσοντας την διάσταση της ύπαρξης του από την παρεμβολή των εκφάνσεων. Ο γυρισμός και η επιστροφή του με επέκταση στην θεματολογία, αξιώνει την πλήρη αισθητοποίηση και διευρύνει προκαθορισμούς που νοούνται σαν ουσιώδης ισορροπία διαύγειας πολυκύμαντα, εύληπτα, πολυδιάστατα και μακρόπνοα . Η συνολική κατάθεση αγγίζει την ιδιάζουσα ανασύνδεση μέσα από την ιδεογραφική επανασύνδεση. Επιφυλάσσει εκπλήξεις ψηλαφώντας διακριτικά ότι συσσωρεύει η σύλληψη της εξακολούθησης που γίνεται συνέχεια μιας έμφυτης εμμονής. Διακομίζει και διακτινίζει με ευρηματικό σε τόνους γνώμονα καίριες, σταθερές, διαχρονικές και αναγνωρισμένες θέσεις ζωής και ανάτασης. Πρόκειται για μια ποίηση ζωντανή με οπτασιακές εικόνες, με στίχους που αποτυπώνουν τη παθιασμένη σχέση αγάπης –έρωτα, τη διάχυση φύσης – χρόνου δίχως υποκριτική σεμνοτυφία αλλά με κατασταλαγμένη αντίληψη της διακομιζόμενης εμπειρίας και ελεγειακή ακεραιότητα. Ο αναγνώστης του βιβλίου αντιλαμβάνεται γρήγορα την κατανυκτική άφιξη και θέση του ποιητή στην ουσία των πραγμάτων, την υπαρξιακή αγωνία του, τη γεφύρωση του ανθρώπινου με το ιδανικό στοιχείο. Την δοξαστική εξιδανίκευση και την εκλογικευμένη αισιοδοξία του. Στον παράδεισο της έμπνευσης του η ανόρθωση του αληθινού και του υπαρκτού στηρίζει διεξοδικά την αυτοπεποίθηση της οξυδέρκειας . Με παρρησία, θάρρος και θεώρηση αγωνίζεται με άποψη, δεν εφησυχάζετε, ούτε επαναπαύεται. Παρατηρεί και φυλλοροεί χωρίς στασιάσεις. Με γλυκιά θύμηση , νοσταλγική γνώση, με αυτοκριτική και αναθεώρηση γνώμης προχωρά στον ορίζοντα του άνω θρώσκω .Προσδίδει στις περιπετειώδεις ζωτικές περιπλανήσεις που διαδραματίζονται βάθος ενατένησης και χρώμα εκστατικό.”